Szlifowanie gładzi - papier ścierny czy siatka?

Szlifowanie ścian papierem ściernym

Papier ścierny jest najstarszym i najpowszechniej używanym materiałem ściernym w gładzeniu ścian. Najczęściej kupuje się go w gotowych, przyciętych na wymiar stalowych pac arkuszach lub w postaci krążków do elektrycznej szlifierki, tzw. „żyrafy”. Jeśli jednak ktoś woli bardziej ekonomiczną wersję, to papier można również kupić na tzw. „metry”. Taki papier wymaga jednak precyzyjnego przycinania za każdym razem, jak trzeba go wymienić, więc za oszczędnością pieniędzy nie idzie w tym przypadku oszczędność czasu. Większość sprzedawanego papieru ściernego wykonana jest z elektrokorundu (o brązowym kolorze) – który jest de facto standardem w branży.

Warto podkreślić, że mitem jest przekonanie, że kolor papieru ściernego wpływa na jego właściwości. Jest to kwestia czysto wizualna i wskazuje po prostu na producenta danego papieru ściernego oraz rodzaj żywicy, użytej do spojenia ziaren. Są też arkusze papieru ściernego wykonane z tzw. elektrokorundu szlachetnego, którego ziarna są nieco ostrzejsze i bardziej kruche – szlifowanie takim papierem daje lepszy estetycznie efekt i mniejsze ryzyko powstawania rys. Zdarzają się też krążki pokryte specjalną warstwą utrudniającą zapychanie się pyłem (tzw. stearynian cynku) – niekiedy ich cena jest niewiele większa od standardowych, za to żywotność znacznie większa.

Szlifowanie ścian siatką

Siatka ścierna, ze względu na swoją wytrzymałość i łatwość odpylenia, jest coraz bardziej popularnym materiałem ściernym. Tak jak papier, dostępna jest w arkuszach przyciętych do różnych rozmiarów pac lub w postaci krążków do tzw. żyrafy.

Sama siatka ścierna najczęściej wykonana jest z materiału syntetycznego, np. poliestru lub mieszaniny poliestru i bawełny. Nasyp na siatkach ściernych wykonywany jest ze szlachetnych odmian elektrokorundu lub karborundu. W odróżnieniu od papieru ściernego, w przypadku siatki kolor ma znaczenie i wskazuje na użytą do jej produkcji technologię. Czarne siatki ścierne wykonane są z węglika krzemu, który jest znacznie ostrzejszy od elektrokorundu. Szlifowanie taką siatką jest szybsze i daje lepszy efekt, jednak ze względu na dużą sztywność czarne siatki lepiej będą się nadawać do szlifowania twardych gładzi. Na rynku dostępne są również siatki ścierne z białego elektrokorundu. Są one bardzo miękkie i elastyczne, przez co nadają się bardzo dobrze do finalnego szlifowania lub szlifowania gładzi bardzo delikatnych (np. polimerowych).

Szlifowanie gładzi – papier czy siatka?

Zasadnicza różnica pomiędzy papierem ściernym a siatką jest taka, że siatka jest po pierwsze, dwustronna (oprócz takiej montowanej na rzepy), po drugie – mniej się zapycha, a zapchaną wystarczy „przedmuchać” i można jej używać ponownie. W ostatecznym rozrachunku może więc okazać się ekonomiczniejsza niż papier. Jednak ostateczny wybór zawsze jest kwestią preferencji szlifującego i to on decyduje, czym jest mu wygodniej szlifować.

Wybór gradacji materiału ściernego

Równie ważną kwestią, co wybór papieru lub siatki, jest dobór odpowiedniej gradacji materiału. Należy pamiętać, że szlifowanie zawsze zaczynamy od gradacji najmniejszej (P=100-150). Następnie stopniowo przechodzimy do bardziej gładkiego materiału. Ważne, żeby granulacje papieru czy siatki zmieniać stopniowo. Jeśli tego zaniedbamy, delikatny papier o granulacji 200 może nie usunąć rys i nierówności pozostawionych przez papier o granulacji np. 120. Szlifowanie zazwyczaj kończy się na siatce lub papierze o gramaturze 200 lub nawet 220, w zależności od pożądanego efektu gładkich ścian.