Gładkie ściany od wielu lat są już standardem wykończenia, który wyparł chropowate otynkowane ściany. Dla uzyskania pożądanego efektu najczęściej wykorzystuje się różnego rodzaju gładzie, odpowiednio położone i obrobione. Jednak sekret idealnie gładkich powierzchni tkwi w ich szlifowaniu. W tym poradniku podpowiadamy, jak szlifować gładzie, czym szlifować ściany i jakich błędów nie popełniać.
Zarówno szlifowanie gipsu szpachlowego, jak i szlifowanie gładzi gipsowej można wykonać ręcznie lub mechanicznie. Szlifowanie ręczne jest dużo bardziej pracochłonne i nie ma wówczas możliwości odprowadzenia powstającego podczas pracy pyłu, jednak przy małych powierzchniach to najczęściej najbardziej ekonomiczne rozwiązanie. Podczas szlifowania ręcznego warto świadomie wybrać szerokość pacy – szersza paca oznacza co prawda szybsze szlifowanie, jednak może okazać się, że trudniej do niej dokupić siatkę lub papier ścierny o odpowiedniej gramaturze, albo że trzeba za niego zapłacić drożej.
Jeśli do oszlifowania mamy większą powierzchnię, warto wypożyczyć szlifierkę mechaniczną, tzw. „żyrafę”. Co prawda na pierwszy rzut oka podniesie to nieznacznie koszt remontu, jednak po chwili się przekonamy, że czas zaoszczędzony na szlifowaniu i przede wszystkim sprzątaniu wszechobecnego pyłu jest bezcenny. Przy szlifowaniu „żyrafą” najistotniejszy jest bowiem fakt, że taką elektryczną szlifierkę można podłączyć do przemysłowego odkurzacza i uniknąć irytującego zapylenia.
To ważne pytanie: co zamontować do pacy lub szlifierki, aby było tanio i szybko, a efekt był pożądany. Do wyboru mamy papier ścierny lub siatkę ścierną. Różni je przede wszystkim materiał, z którego są wykonane oraz wytrzymałość. Główną wadą papieru ściernego jest efekt „zapychania się” pyłem – siatki są trochę bardziej na to odporne. Poza tym zapchany materiał ścierny będzie rysował powierzchnię i zostawiał nieestetyczne ślady. Pod tym względem siatki są nieco lepsze, gdyż łatwiej pozbyć się zalegającego pyłu i taką siatkę przedmuchać. Dodatkowo, większość siatek (oprócz tych montowanych na rzep do szlifierki mechanicznej) jest dwustronna – po zużyciu jednej strony, siatkę wystarczy przełożyć na drugą.
O ile w przypadku papieru ściernego kolor jest często przypadkowy i wskazuje głównie na markę lub producenta, to w przypadku siatek ściernych można się nim zdecydowanie kierować, ponieważ rzeczywiście wskazuje on na użytą technologię. Siatki ścierne o kolorze czarnym wykonane są z węglika krzemu, który jest znacznie ostrzejszy od elektrokorundu. Szlifowanie taką siatką jest szybsze i daje lepszy efekt, jednak ze względu na dużą sztywność czarne siatki lepiej będą się nadawać do szlifowania twardych gładzi. Na rynku dostępne są również siatki ścierne z białego elektrokorundu. Są one bardzo miękkie i elastyczne, przez co nadają się bardzo dobrze do finalnego szlifowania lub szlifowania gładzi bardzo delikatnych (np. polimerowych).
Dobór gramatury materiału ściernego zależy przede wszystkim od rodzaju użytej gładzi i efektu, jaki chcemy osiągnąć. Zawsze pierwszą warstwę, o największych nierównościach, warto potraktować materiałem ściernym o większej granulacji, np. 100. Potem, stopniowo schodzimy na drobniejszy papier lub siatkę. Przy czym ważne jest, aby z gramatury schodzić po kolei, a nie przeskakiwać z granulacji 100 od razu na 150, tylko wykorzystać wcześniej ziarnistość 120. Jeśli pominiemy jakąś gramaturę papieru czy siatki istnieje ryzyko, że rysy pozostawione przez grubsze ziarna materiału ściernego nie zostaną usunięte w trakcie szlifowania i będą one widoczne pod światło. Ostatnią warstwę gładzi najlepiej zacierać papierem lub siatką o granulacji 200-220.
Coraz częściej na opakowaniach gładzi widnieje informacja, że jest to „gładź bezpyłowa”. Co to oznacza? To specjalny rodzaj gładzi, które szlifuje się „na mokro”. Po dokładnym nałożeniu gładzi i wygładzeniu powierzchni czeka się do jej wstępnego związania. Następnie, po dodatkowym zwilżeniu, zaciera się ścianę pacą filcową i ponownie wygładza pacą stalową. To technika wymagająca większych umiejętności, jednak nie generuje takiej ilości pyłu jak zwykłe szlifowanie.
Tak jak we wszystkim, tak i w szlifowaniu gładzi pośpiech jest złym doradcą. Do najczęściej popełnianych podczas szlifowania gładzi błędów należy rozpoczęcie szlifowania przed całkowitym wyschnięciem warstwy, użycie zbyt dużej gramatury papieru ściernego czy siatki oraz nieodpowiednie rozrobienie samej gładzi. Pozostałe w niej grudki utrudniają szlifowanie i psują efekt końcowy. Dlatego w szlifowaniu warto wykazać się dużą cierpliwością i robić wszystko dokładnie – tylko wówczas nie trzeba będzie ciągle poprawiać już raz zrobionego.